پریسا رجبی را می گویم که در حال حاضر در دانشکده ی خبر اهواز مشغول ادامه تحصیل از و دقیقا هشت سال پیش با دنیایی امید در انجمن روزنامه نگاران شهرستان شوش عضو شد و این همه مدت بی مهری ها را تحمل کرد و به بهانه ی روز خبرنگار سفره دل را بازکرد .
۲۴ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﻭ ﺗﺒﺮﯾﮑﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ؛
ﺍﻭﻻ : ﮐﺮﺍﻣﺖ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺍﯾﻦ ﻗﺸﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ !
ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻫﺎﯼ ﻧﺦ ﻧﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺑﺴﭙﺮﯾﻢ ﻭ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﻣﺮﻭﺭ
ﮐﻨﯿﻢ؛
ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻭ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺷﻐﻠﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺛﺒﺎﺕ ، ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺣﺪﺍﻗﻠﯽ، ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﻋﺰﺕ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﯼ ﻗﻬﺮﺁﻣﯿﺰ ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯽ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻌﺪﯾﻞ ﻧﯿﺮﻭ، ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﺎﯼ ﺍﺗﻮﺑﻮﺳﯽ !
ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﭘﺎﮎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺷﺮﯾﻔﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﻨﮓ ﯾﮏ ﻗﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺯﺍﺭﻩ ﻣﺎﯾﺤﺘﺎﺝ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻋﯿﺎﻝ !
ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺷﺐ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺳﺎﯾﺖ ﻭ ﻣﺠﻠﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪ !
ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺮﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ
ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ
ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﯼ ﻗﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﻪ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﻓﺸﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ !
ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﯾﺎ
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ
ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺷﻌﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﺳﺖ !
ﺩﻭﻡ؛ ﺁﻗﺎ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺒﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﺷﺒﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ، ﺷﺒﻪ ﮊﻭﺭﻧﺎﻟﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻓﺮﻭﺧﺘﯽ ﻭ ﯾﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﯽ !
ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﯾﺎ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﯾﺎ
ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ از خیلی چیزها گذشتی!
ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺳﻔﺎﺭﺷﯽ ﯾﺎ ﺭﭘﻮﺭﺗﺎﮊ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﮐﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﯼ ﻭ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﻫﻢ ﻣﻌﺪﻭﺩﻩ ﻓﺮﻭﺧﺘﯽ؛
ﻟﻄﻔﺎ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﻧﺒﺎﺵ، ﻟﻄﻔﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﻧﺒﺎﺵ، ﻟﻄﻔﺎ ﭼﻮﺏ ﺣﺮﺍﺝ ﺑﻪ ﺁﺑﺮﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻧﺰﻥ ، ﻟﻄﻔﺎ ﭘﺘﮑﯽ ﻧﺒﺎﺵ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﮑﻮﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭﺍﻥ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﻭ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩﺕ ، ﻗﻠﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﻟﮑﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﮑﻦ !
ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻭﺩ ، ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ
ﺩﺭﺩ ﻻﯼ ﺟﺮﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ .
ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ، ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ، ﺑﺪﻭﻥ ﮊﻭﺭﻧﺎﻟﯿﺴﺖ ﺻﺎﺩﻕ ﻭ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺎﭘﺎﮎ !
ﺑﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﺍﺣﺪ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﻗﺴﻢ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﺳﻢ ﮐﺎﺳﺒﯽ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ
