به قلم ـ عباس کرم الهی
خبرنگار هر چند برای مسئولین واژه ای آشنا می باشد و مردم هم آخرین تیر ترکش خود را قلم خبرنگار می دانند ولی از طرفی برخی از مسئولین رسالت خبرنگار را با مسئول روابط عمومی خود اشتباه گرفته اند و بسیاری از مردم هم با مرارت ها و دشواري هاي اين شغل پرمخاطره آشنایی ندارند .
قبل از این که مقدمه ی این گزارش را موشکافی کنم با مخاطبین گرانقدر شوش نیوز می خواهم درد دلی کرده و موضوعی را در میان بگذارم ، « هر چند که خبرنگار از خود نمی نویسد ، چون او براي مردم مي نويسد و مشكل شهروندان را مهمتر از مسايل خود مي داند. » اما چون برخی از قلم به دستان که بیشتر از قشر خبرنگار یعنی از خودمان هستند نزد این و آن گفته اند که اینجانب عباس کرم الهی سابقه ی مطبوعاتی با نشریات کثیرالانتشار را در کارنامه ی خود ندارم به ناچار برای اولین بار از خود می نویسم .
اینجانب برای این که به این دسته از دوستان خبرنگار ثابت کنم گفته ی آنها نزد برخی از مسئولین صحت ندارد «مراد علی رضوان ، حاج علیرضا دهان ، علیرضا سیلانی ، محمدرضا دیناروند ، علیرضا ، غلامعلی و حاج عبدالرضا یاحسن ، عسکر بهرامی و سید محمود موسوی » که سابقه ی این عزیزان در حوزه ی خبر و اطلاع رسانی از من به مراتب بیشتر است را شاهد می گیرم (خوشبختانه همه ی این بزرگواران در قید حیات هستند و ان شاءالله سال های سال در صحت و سلامت به زندگی خود ادامه دهند که پیشکسوتان واقعی مطبوعات شهرستان شوش همین عزیزان هستند ) از سال 1368 که شوش از بخش به شهرستان در تقسیمات کشوری تغییر نام یافت ومهندس ستار اکبرزاده به عنوان فرماندار شهرستان شوش معرفی شد خبرنگاری خود را با روزنامه ی کار و کارگر آغاز نمودم و پس از گذشت یک سال سرپرستی این روزنامه در شمال استان خوزستان« شوش ، دزفول ، اندیمشک ، شوشتر و مسجدسلیمان » را بر عهده گرفتم و در کنار آن عنوان خبرنگار با رروزنامه های « همشهری ، ایران و هفته نامه ی دنیای ورزش » همکاری نمودم که در این راستا مهندس عبدالرضا مانعی شهردار سابق شاهد است که مصاحبه ی با ایشان و انتشار در روزنامه ی همشهری با موضوع « رودخانه ی شاوور » مدت ها ورد زبان ها بود و با مدت ها با روزنامه ی کیهان نیز همکاری داشتم که محمد جواد فلسفی رئیس شورای اسلامی شهر اهواز و سرپرستی روزنامه ی کیهان در استان خوزستان و خدایار رضایی میرقائد رئیس سابق اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شاهدان این ادعا هستند .
بر خود می بالم که فردی منفعل برای شهرم نبوده ام و در سه جبهه ی « ورزش ، خبرنگاری و تئاتر » برای شوش خدمات زیادی را از خود به جا گذاشته ام که در این راستا علاوه بر نامبردگان فوق « دکتر محمد جوروند ، استاد جعفر دیناروند ، استاد حسین ذبیح ، دکتر عبدالناصر میرشکاک ، دکتر اسماعیل واهبی ، حاج ناصر چنانی ، حاج برهان زبیدی ، گرگین والی و..... » شاهد این ادعای من هستند ، این موارد را برای تعرف از خود نگفتم چون اگر واقعا تلاشی داشته ام این عزیزان نامبرده اگر صلاح بدانند گواهی می کنند ، بلکه برای روشن شدن برخی از همکاران مطرح نمودم که به این راحتی و ندانسته در محافل سخن نگویند .
و اما چرا در مقدمه اشاره شد که برخی از مسئولین خبرنگار را با مسئول روابط عمومی اشتباه گرفته اند :
خوشبختانه برخی از مسئولین دستگاه های دولتی شهرستان شوش از قشر خبرنگارا به عنوان مسئول روابط عمومی خود بهره می برند و بی شک خبرنگاری که به عنوان مسئول روابط عمومی برگزیده می شود در صورتی در قبال زحماتی که متحمل می شود مزدی را دریافت می کند موظف می شود که اخبار و رویدادهای آن دستگاه را در اولویت اول پوشش خبری خود قرار دهد و چه بسا ممکن است همانند قبل از پذیرفتن مسئولیت که در تمام ابعاد فعال بود دیگر نتواند فعال باشد ، لذا به این دسته از خبرنگاران که روابط عمومی هستند خرده ای وارد نیست چون برای دستگاهی که از آن مزد می گیرند فعالیت می کند ؛ اما برخی دیگر از خبرنگاران که ابلاغی را به عنوان مسئول روابط عمومی دریافت می کنند اما در مقابل زحماتی که می کشد دستمزدی را دریافت نمی کند ؛ اگر به پوشش خبری دیگر دستگاه ها هم بپردازند نیاید وی رو مورد نقد قرار داد که به جز اداره ی مطبوع دیگر با هیچ اداره ای همکاری نکند و یا مشکلات مردم و نارسایی های جامعه را پوشش ندهد چون در قبال کاری که می کند اصلا مزدی نمی گیرد چه برسد به آن دسته از خبرنگارانی که حتی ابلاغی هم به آنها داده نمی شود .
و اما مشکلات خبرنگاران :
ابتدا باید یادی داشته باشم از آنهایی که نوشتن و دیگر بین ما نیستند « شهید سید محمد کاظم دانش ، شهید فریدون سگوند ، زنده یاد اصغر شریفی ، زنده یاد سید محمد فاضلی ، زنده یاد حمید تیماو ، زنده یاد حاج عبدالرضا معمار زاده ، زنده یاد ناجح گل گلی ، زنده یاد پیوند رجبی ، زنده یاد خداکرم سگوند و زنده یاد عیسی خدادادی » ، وقتی انجمن روزنامه نگارانی در شوش فعال بود هر سه سال یک بار همایشی برگزار می شد و از خانواده های آنها دعوت می شد تا فکر نکنند این قلم به دستان شهید و خفته در خاک را فراموش کرده ایم حال که دیگر انجمن روزنامه نگارانی وجود ندارد امید وارم یواش یواش خانواده های این عزیزان به فراموشی سپرده نشوند .
و در ادامه به این نکته اشاره کنم « خبرنگاران 364 روز » در نشریات خود عملکرد دولت و نارسائی های جامعه را منتشر می کنند و انتظار دارند که مسئولین فقط در یک روز که به نام خبرنگار نامگزاری شده است به آنها به پاس یک سال توجه داشته باشند و حال که انجمن روزنامه نگارانی برای ساماندهی این قشر وجود ندارد ، اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شوش بدون در نظر گرفتن « رنگ ، زبان ، قومیت ، نژاد ، جنسیت و... » می بایست برای این روز برنامه ریزی کند و البته جای بسی خوشحالی است که دکتر غزی فرماندار شهرستان شوش خود از جنس خبرنگار است و از این بابت جای نگرانی نیست .
و سخن آخر :
به شخصه دنبال آن نیستم که گزارشی را تهیه کنم و با پوشش آن بخواهم توجه مسئولین را به خود جلب نمایم ، چون از دید برخی وقتی ما خبرنگار نیستیم فقط باید از حقانیت و جایگاه خبرنگاران شهرم به عنوان کسی که سال ها قلم فرسایی کرده دفاع کنم ؛ امیدوارم در روز چهارشنبه 17 مردادماه 1397 از آنهایی تجلیل به عمل آید که در طول یک سال گذشته برای پوشش خبری آرام و قرار نداشتند ـ ان شاءالله
