به قلم ـ اسماعیل عبدالحسینی
بسیاری از رفتارهای ما علاوه بر جنبه شخصی کارکرد جمعی و در نهایت نمود اجتماعی پیدا می کنند .
وقتی سطح و گستره جامعه محیط یک خانواده ،مدرسه، روستا و شهر باشد اجتماع رفتارهای مشترک خود را به صورت یک هنجار که مورد قبول آن جامعه هست نشان می دهد ؛ فارغ از درست یا غلط بودن آن هنجار که ساخته و پرداخته اجزای آن جامعه میباشد تاثیری است که این هنجار شکل گرفته در رشد و توسعه آن جامعه دارد . خود کم بینی جمعی که در ابتدا با اذعان به نداشته ها و کتمان داشته ها خود را نشان میدهد مانند موریانه میتواند جامعه را از درون از هویت و کارکرد واقعی خود تهی کند . در این شرایط حتی با داشتن همه شاخص های توسعه و رشد، جامعه هدف بدلیل سیر تاریخی و عدم اعتماد به نفس کافی قادر به هضم آن برای خود نیست .
هدف از این نوشتار تلاش برای تغییر نگاهی است که سالیان سال در بافت، گوشت ،پوست و استخوان جامعه ای تنیده شده که اگرحتی در آن همه امورات در هر حوزه ای به نحو احسن توسط کارگزاران آن مجموعه انجام شود اما گویی ندایی از درون ما آن ها را انکار میکند ( نهادینه شدن تفکر دیگر ستایی) ؛ روی صحبتم با شهروندان عزیز تر از جانم هست همه و همه به مشکلات ، کمبود ها ، نارسایی ها و...و....آگاه و واقف هستیم ؛ اما آیا شاید وقت آن نرسیده دیگر مانند چشم عمل نکنیم که همه را میبیند به جز خودمان !!!! (اندکی تامل) .
در کنار خدمات رسانی بی وقفه در حوزه های مختلف که وظیفه کارگزاران هست .
باید نگاه ها را تغییر و در مواقعی هم اصلاح کرد
متاسفانه بسیاری از ارزیابی ها با کلی گویی های عامیانه همراه است . نمی شود که تا ابد درگیر این نوع نگاه باشیم . فضای نقد و آسیب شناسی مسایل همیشه باید با دست پر به جنگ ناکارآمدی برود . ولی یادمان باشد تا زمانی که هویت اجتماعی منسجم در جامعه که در این نوشتار مقصود شهرمان هست تبلور نداشته باشد هزاران کار درست و خوب هم اگر انجام شود بدلیل نگاه تاریخی شکل گرفته مورد توجه قرار نمیگیرد و احساس اعتماد بنفس جمعی وخودباوری جای خود را به انکار و نادیده گرفتن میدهد
شاید « گذر از پل حمید آباد به سمت دزفول به عنوان مرز شهرستان » مثال خوبی برای درک این مطلب باشد . در این مثال مقایسه امکانات دو شهرستان در بخش های مختلف مد نظر نیست( این موضوع در جای خود قابل بحث است ) ؛ منظور دنیایی هست که در دوطرف پل به عنوان مرز برای خودمان به تصویر میکشیم ....
یک طرف درگیر یک نگاه ریشه دوانده تاریخی از نارسایی ،کمبود و .... و آن طرف یکبهشت برین ....آیا وقت آن نرسیده به فکر فرو رویم ؟!
