به قلم ـ استاد جعفر دیناروند
در دروان بچگی که وارد گرداب های شاوور می شدیم سریع از آن خارج شده و دوباره خود را آماده ی ورود می کردیم.علت آن مشخص بود گردابی زود گذر که می چرخاند و نوعی لذت را به همراه داشت.
گاه افرادی ضعیف و کم نفس بودند که بار دیگر وارد نمی شدند ز یرا به اندازه ی کافی نفس نداشتند.خروج از گرداب ها برای آن ها برابر با عدم ورود بود.
این لذت های کاذب باعث می شد تا بار دیگر خروج از گرداب را فراموش کنیم و فردا و فرداهایی دیگر با ورود به گرداب از لذت خویش برخوردار شویم.این دنیای واقعی گرداب شوش بود.امروز که ما بزرگ شدیم.در حسرت گذشته ای پاک مانده ایم.دل هایی باصفا و مردمانی با غیرت و اهل کمک و یاری داشتیم که اگر از بین نرفته اند اما کمرنگ شده اند.
گرداب خروج شوش در دنیای واقعی امری مهم و حیاتی است.این بدان معناست که افرادی آگاه و دانا در شوش وجود دارند که همچنان در گرداب های مصنوعی گرفتارند.خارج شدن از این بلاها را امری غیر ممکن می دانند.گرفتار در انواعی از تفکرات بسته اند.خویشتن را در محاصره ای می یابند که خروج از آن را گردابی دیگر می پندارند.شاید هم شجاعت خروج از گرداب ها را ندارند.دانایی بدون شجاعت هم خنثی است.
گرداب خروج در شوش مانند وارد شدن به مکان های تفریحی و پارک های بازی است که مملو از چرخ و فلک هاست.از یکی که خارج شوی دیگری در روبروی شما سبز می شود.تا از محیط پارک خارج نشوی وضع همین است که هست.دید که کوتاه شد ماندن نیز حاصل می شود.همان حرفی که گفته می شود هر کجا که روی آسمان همین رنگ است.خروج از گرداب شوش مانند ورود به گردابی جدید می شود که معلوم نیست شدت آن به چه میزانی باشد.
شوش تا بوده همین بوده است.ما تجربه ای بالا داریم و گرچه ممکن است بعضی آن را پسند نکنند اما نیک می دانیم که تاریخ شوش جدید تنها دورانی به دور خویش است.لذت چرخیدن را با عدم رشد برابر می دانند.هنوز در افکار قدیم خویش گرفتارند.خروجی را با وجود چنین وضعیتی میسر نمی دانند.ما چنین افرادی را دانایان نادان گوییم.شاید یکی از این افراد خود من باشم که دقیقا در گرداب هایی مصنوعی گرفتار شده و هرگز قادر به خروج از آن نشدم.
گرداب خروج شوش بسیار فریب دهنده است.کجا بهتر از شوش؟کدام شهر بهتر از وطن؟چرا شوش را رها می کنید؟مگر به این شهر تعهد ندارید؟ بلی سئوالات خوبی است اما اینکه این نکات خود گرداب هایی مصنوعی اند را کسی درک می کند؟شاید خروج از این غبار بتواند لذت نفس کشیدن در هوای پاک را نوید دهد.
گرداب خروج از شوش برای من ورود به انواعی از گرداب هاست.یعنی اینکه تغییر در نوع گرداب حاصل می شود.در کدام زمان و مکان فرزندان شوش توانستند خود را در جامعه ی بزرگ ایران نشان دهند؟مگر تفکر را قادرند تا بیابند؟ هر یک که از شوش خارج شدند برای خویش کسی گردیدند و توانمند در بیان خواسته ها شدند.من این را بارها درک کردم و به دیگران منتقل نمودم.نه،شوش گردابی هولناک و دست ساخته ی جاهلیت است.باید از این گرداب ها و نه گرداب خارج شد و خویشتن را در آزادی یافت.
گرداب خروج از شوش خارج شدن از پارک بازی است.باید درب خروجی را یافت که اگر این چنین نشود ماندن و چرخیدنی است که پایان آن مرگی معین است.دفن در گلزار و فاتحه ای یک روزه و ختم کلام.دیگرانی که گرداب ساز بودند و هستند هم در مراسم شما شرکت می کنند و تسلیت می گویند.جاهلیت اساسی برای ماندن آن ها می شود و گرداب ها را متعدد نمودن راهی برای چرخاندن بیشتر می شود.
گرداب خروج نوعی جدید از گرداب هاست.ساختن هایی طبیعی نیستند که مصنوعیتی عمدی دارند.ما در انواعی از این گرداب ها در شوش گرفناریم.گرچه جنس این گرداب ها مانند هم نیستند و از حالات روانی مانند حسادت ها گرفته تا مشکلات اقتصادی و خود بزرگ بینی در نوسانند اما واقعیت دارند.
شوش را با تمام عظمتش گرفتار در گرداب ها یافتیم.از دوستانی که ناآگاه گرداب ساز شدند تا دشمنانی که علنا دست به ساخت انواعی از این مکان ها نمودند.شاید غریبه ها را بتوان تحمل کرد اما از دوستان این چنین انتظاری محال است.چرا این چنین راهی را انتخاب کرده اید؟کدامین فرد قادر است تا مانند شوشی شوش را با تمام دوست داشتنی هایش،رها کند؟
شوش با فضای خویش مانند خروج از گرداب و وارد شدن در گردابی جدید است.باید درب خروجی را یافت.راه خروج یک گرداب چاره ساز نیست.شوش با گذشت زمان صاحب انواعی از گرداب ها می شود.دانایان متعهد در اقلیت قرار می گیرند و لشکر دانایان جاهل افزون می شوند و راهی جز نقشه کشیدن در بیرون از این فضا برای رها سازی وجود ندارد.گرداب خروج شوش را باید جدی گرفت که اگر نشود آب در هاون کوبیدن خواهد شد.باید فکری جدید به کار برد.شوش در حال غرق شدن در گرداب هاست.
