به قلم ـ استاد جعفر دیناروند
گرداب های شوش از نظرهایی می توانند متفاوت و گاه متناقض باشند.منظور این است که در ساخت آن ها گاه فرد مداخله گر است و زمانی نیز جمع عاملی برای تایید می باشد.
در چرخاندن آن و نیز میزان سرعت، موضوعات فراوان فردی و جمعی می توانند مهم باشند.بنابراین گرداب های شوش را باید موضوع بندی کرد و از شکل فردی و جمعی مورد کنگاش و بحث قرار داد.
این بدان معنی است که در ساخت گرداب ها باید به اساس توجه داشت که در زمان از بین بردن نیز آن را مورد نظر گرفته و نسبت به انهدام، فعالیت نمود.واقعیت امر این است که گرداب های شوش هم در ساخت و هم در انحلال مانند هم نیستند.شاید سخت ترین آن ها مربوط به درون انسان ها باشد که موجب تداوم آن و نیز ماندگاری می گردد.
از فردگرایی گرفته تا جمع گرایی در نوسانند اما بعد فردی آن به دلیل تمرکز بر یک قدرت درونی بسیار بیشتر و مستمرتر می باشد.این بدان معنی نیست که ذات درونی آدمی خواهان گرداب هاست بلکه منظور این است که ذات منفی گرا می تواند گرداب هایی را ایجاد کند که با ذات پاک و مثبت در تضاد باشد.گرداب حسادت یکی از سخت ترین گرداب های شوش از این نظر است.
گردابی که سازنده ی آن فرد است و از درون در ناآرامی هایی قرار دارد که قادر نیست تا خردورزی و تفکر گرایی را مسلط نماید.گنجایش او برای پذیرش دیگران بسیار اندک و همراه شدن با موفقیت های دیگران خصوصا از نظر فردی بسیار ضعیف و غیر قابل قبول است .او در زجر است و لذا می کوشد تا انسان موفق را در درون گرداب قرار دهد تا در حداقل شکل باعث رشد و ترقی او نشود.
گرداب حسادت در شوش یکی از مهم ترین زیان سازان در میان فرزندان خویش بوده است.شوشی که با دوستی ها و دل پاکی ها آغاز شد گرفتار افرادی گردید که هرگز قادر به رشد بیشتر نشدند و لذا کوشیدند تا مانع دیگران شوند.از درون چنان در زجر قرار گرفتند که حاضر نشدند تا سایر افراد اندیشمند را تحمل کنند.بی حوصله و از خود غافل گردیدند تا فقط متوجه ی دیگرانی شوند که با سرعت خویشتن را به سمت تعالی و ترقی می رسانند.
شاید توصیف گرداب حسادت در شوش نیازمند به مطالعات عمیق تری باشد اما من با توجه به تجربه ی خویش عرض می کنم که این گرداب هم خطرناک است و هم بسیار وسیع می باشد.منظور این است که در ورود به آن ترحم جایی ندارد و امکان خروج نیز در حداقل شکل قرار می گیرد.این مسئله از این نظر مورد توجه است که درون ناآرام نیازمند به آرامش دارد و آن نیز بسته به افرادی است که حسادت او را ایجاد می کنند.
من گرداب حسادت را علاج ناپذیر می دانم و بر این اساس سابقه و عمر این نوع از گرداب ها را بیشتر از سایرین برمی شمارم.علت اصلی آن هم نگهداری است که بیشتر حاصل تلاش های فردی و رضایت درونی حسودان می باشد.وقتی فرد نگهبان گردد نیاز به توضیح ندارد و او می داند که با عدم انجام وظیفه، خود نابود می شود و از درون در زجر قرار می گیرد.عمق این گرداب چنان است که گاه تا از بین بردن طول می کشد.
گرداب حسادت گردابی عجیب و غریب است.نه از این نظر که نمی چرخاند یا اینکه فرو نمی برد بلکه از این نظر که نبودنش باعث از بین بردن دیگرانی که ساخته اند هم می شود.پس ماندگاری آن مهم تلقی می شود و روز به روز بر نگه داری آن اصرار می شود و منطق و دلیل هم قادر نیست تا وارد میدان شود و خود را نمایش دهد.
گرداب فردی حسادت از این نظر که می تواند پنهان کاری کند خطرناک تر هم می شود.مانند اینکه فرد حسود با رد این ادعا خود را دور از قضیه معرفی می کند اما در همان حال شکل و شمایل گرداب را وسیع تر و عمیق تر می کند تا دیگران به سادگی در آن گیر افتند و وی از درون نوعی رضایت ناپاک داشته باشد.چنان حرف زنند و گرداب را تقدیم کنند که سخت شناسی را ایجاد و افراد متفکر را به اندیشه های بیشتر و عمیق تر مجبور سازد.
گرداب های شوش به تعداد افراد حسود متفاوتند و گاه تا عمق اقیانوس ها هم ارزشیابی می شوندشوش سال هاست که فرزندان خود را از این طریق از دست می دهد و گوشه نشین می نماید.جالب اینکه همین گرداب سازها برای سایر افراد این وسیله را به کار نمی گیرند و حتی راهنمایی می کنند تا گرفتار نشوند.شوشی ها با فرزندان خود بد می کنند و با حسادت گرداب ها می سازند.متفکرین می گریزند و از شوش جدا می شوند.در حداقل شکل خود را از آسیب ها و تهمت ها رها می کنند.
وقتی حسود نیاسود می شود انتظار از رفع گرداب ها هم میسر نمی گردد.ذاتی منفی رو عامل ایجاد است و لذا تا راه کج است کجروی ها ادامه می یابد.گرداب های حسادت از خطرناک ترین نوع گرداب ها برای به زیر کشیدن دلسوزان و دلسرد کردن آن ها هستند.کسانی که حتی ادعای خود معرفی را ندارند اما طرف مقابل را از درون مورد حمله قرار می دهند که گرداب بساز تا دلسوزان در آن هلاک شوند.عجیب گردابی است این حسادت.
