به قلم ـ استاد جعفر دیناروند ـ مسئول سواد رسانه ای کانون بسیج رسانه سپاه ناحیه ی شوش دانیال(ع)
تعلیم و تربیت به عنوان نیاز امروز و دیروز بشر در گذر زمان، به شکل های مختلفی اعمال شده است. گرچه تفاوت های زمانی و جغرافیایی می توانند در ایجاد تنوع موثر باشند اما عوامل مهم دیگری نیز در ایجاد آن موثرند.اینکه انسان نیازمند به تربیت است،
امری مسلم و پا برجاست،آنچه در این مجموعه با ید به آن توجه شود،وجود طرق مختلف در رسیدن به اهداف تربیتی است.شاید این سئوال بیهوده نباشد که اگر تربیت یکی است،چرا شیوه های مختلفی دارد؟اگر نیاز به شیوه های مختلف است، کدامیک موثرترند؟دلیل نفوذ آن کدام است؟
تربیت به طور مسلم انسانی است و شامل حیوان نمی شود.دست آموزی و اهلی کردن ،هرگز تربیت نیست.تربیت، رشد توانایی های است که در انسان وجود دارند. انسان با تولدش،نا توانی و ناقص بودن را به نمایش می گذارد.این قابلیت که می تواند موجود رشد یافته ای در زمینه های مختلفی گردد،به وسیله ی تربیت به وقوع می پیوندد.اما چگونه؟از کدام مسیر؟در طی چه مدت؟به وسیله ی چه کسانی؟با چه وسایلی؟ پاسخ به این سوالات، در مسیر و چگونگی رشد مشخص می شود.
انسان موجودی عجیب و نا شناخته است،از این نظر که نوع انسان به یکدیگر شبیه نیستند.تفاوت در شکل، احساسات، عواطف، نگرش ها، توانایی ها، علائق، گرایش ها، خواسته ها ،هوش، عقل، تفکر و بسیاری جهات دیگر،باعث شده است تا در زمینه ی تبدیل قابلیت ها به عمل،بر اساس آن ها، عمل شود.
از این منظر،یک نکته در همه دیدگاه ها در باره ی انسان مشترک است و آن این است که، رشد، مبنای برنامه ریزی برای حرکت به سوی اهداف انسانی است.انسان می تواند موجودی قابل ارتقا از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب باشد.این پذیرفتنی است اما این انسان متغیر؛ از یک روش؛ قابل هدایت به اهداف انسانی است؟این شکل های مختلف از کجا سرچشمه گرفته اند؟چه کسانی, آن ها را ترسیم کرده اند؟طبیعی است که پاسخ به این سوالات نیازمند کنکاش و بررسی های تاریخی است زیرا تفاوت ها همیشه در گذر زمان به وجود می آیند.راه های تبدیل انسان به موجودی رشد یافته و موثر در فعالیت های انسانی که در ان،آدمیت نماد می یابد،متفاوت و متغیرند.انواع راه ها و روش ها هر چه باشند،آنچه مسلم است این که، رسیدن به جوهره اصلی انسان که انسانیت و ادمیت است ،هدف اساسی در فعالیت ها باشد.
