به قلم ـ استاد جعفر دیناروندمسئول سواد رسانه ای کانون بسیج رسانه ی کانون بسیج رسانه ی سپاه ناحیه ی شوش دانیال (ع)
جوامع بشری،در طول حیات خود از مراحل مختلفی گذر کرده است.گاه،همراه با رشد و تعالی و زمانی در آن،سقوط و قهقرایی،روی داده است.میزان این صعود و سقوط هم،دارای شکل های متفاوتی بوده است.این اختلاف،به دلیل گزینش ترازوهای متعدد در سنجش به وجود آمده است.معیارهای مادی،بیشترین اثرات را در سقوط و میزان های معنوی،بالاترین تاثیر در صعود،داشته اند.
در چنین وضعیتی است که معیار اصلی،مد نظر قرار می گیرد و ارجهیت می یابد.انسانیت یا جوهره انسانی،معرفی منطقی برای نوع بشر محسوب می گردد کما اینکه حیوانیت نیز شامل جانوران می شود.
در این وضعیت است که انسان ها اقدام به تاسیس نهادها و موسسات می نمایند تا در جهت رشد این جوهره،موفق گردند اما مرور زمان و شکل های تاسیسی،در مواردی،سبب سرکوب این گوهره می گردد.
خانه سالمندان،با تفکر خدمت به افراد ناتوان جسمی و نیز نا برخوردار از پشتیبانی درونی خانه و خانواده،در جوامع غربی،ایجاد و به مرور وارد جوامع شرقی از جمله ایران گشتند.
افرادی ناتوان و محروم از فضای صمیمی خانه و خانواده،در محیطی رسمی و متناقض با عشق و علاقه مادری و فرزند داری و نیز ابهت پدرانه و هدایت های انسانی،قرار می گیرند.
شاید وجود چنین مکان هایی برای غرب با توجه به کاستی های معنوی و فرهنگ انسان خواهی،طبیعی به نظر برسد زیرا فتنه بسیاری از جنگ های خانمان سوز دیروز و امروز،از همین تفکرات شکل می گیرد.
ما را با غرب کاری نیست.سخن ما با ایران است.سرزمین پهلوان ها و راهیان معنوی است.چگونه می توان این وضعیت را تحمل کرد در عین حالی که این مملکت از دو فرهنگ قوی ملی و دینی برخوردار است.کدام ایرانی در تاریخ، به خانواده خود این چنین کرده است؟کدام بخش از دین،به پدران و مادران،بی احترامی را توصیه نموده است؟
انسانیت کجا رفته است؟پدران و مادرانی که عمر خود را صرف موفقیت فرزندان کرده اند،چگونه پاداشی دریافت نموده اند؟چرا غیرت ایرانی این چنین شده است؟چرا باورهای دینی،مانع چنین رفتارهای ضد انسانی نمی شوند؟
طرد والدین و سپردن آن ها به مراکز سالمندان،با کدامیک از معیارهای انسانی مطابقت دارد؟انسانیت کجاست؟مگر نه اینکه،بهشت زیر پای مادران است، آیا آن را در درون مراکز سالمندان می یابید؟
گرچه سال ها از تاسیس این نوع مراکز می گذرد و خوشبختانه در شهرهای کوچک و برخو دار از روح انسانی، وجود ندارند اما،حتی تعداد انگشت شمار آن ها در کلانشهرها هم ضربه به گوهره آدمی است.آدمیت،اجازه ایجاد را نمی دهد.ای انسان های آزاده ایرانی،ای غیرتمندان خوزستانی،ای مومنین،به پاخیزید و نگذارید، چنین مراکزی ایحاد شوند.پدران و مادران ما تاج سر ما هستند.ما قدردان آن ها تا ابد هستیم.آن ها را در کنار خود نگه می داریم.به وجود آن ها افتخار می کنیم زیرا خانه سالمندان،با انسانیت ما در تقابل است.
