به قلم ـ جعفر دیناروند
تعلیم و تربیت فرزندان و به تبع آن،آینده نگری برای موفقیت و بهزیستی نسل،از وظایف برجسته والدین در طول زمان بوده و هست.
زندگی کردن به جای زنده بودن و فعالیت به جای سکون ،در درون چنین نگرشی قرار می گیرد.اتصال این هدف به اهداف ملی و در نهایت، به جهانی،نتیجه چنین تصوری است.از طرفی؛ جهان به پیروی از طبیعت اطراف خود،در حال تغییر و تحول است.نگاه به گذشته و مطالعه انواعی از نمادهای جامعه و فرهنگ غالب مانند « طریق لباس پوشیدن یا انتخاب غذا و پوشاک،تاییدی » بر این نوع تغییرها ست.در این میان، درس و مشق و محل کسب علم و دانش با عناوین مختلفی مانند مدرسه ، آموزشگاه ، دبستان و دبیرستان نیز شامل چنین وضعیتی می گردد.
گرچه این روند در طول زمان ، رخ داده و می دهد اما ؛ مقاومت در برابر تغییر نیز همیشه وجود داشته و می شود.شایدمهم ترین زیان های این مقاومت،در حوزه علم آموزی باشد ، مکانی چهار دیواری ؛ منفک به نام مدرسه که از دوره امیرکبیر تا به امروز همچنان ثابت باقی مانده است.چنین وضعیتی؛بزرگترین مانع پیشروی در امر آموزش را ایجاد می کند.این بدان معناست که مدرسه زدایی و تحول در این زمینه؛ امری لازم و ضروری است.اینکه چرا این ثبات اشتباه همچنان جولان می دهد و نسل را به مدرسه گریزی و دلسردی از کسب معلومات و دانایی می کشاند؟به همان باور«عدم تغییر»مربوط می شود.
فرزندان امروز ما به جای شادی از حضور در مدرسه؛به دنبال تعطیلی هرچند کوتاه مدت هستند.شادی به دلیل آلودگی هوا؛بارش برف سنگین؛مراسم مختلف؛پنجشنبه و جمعه؛عید نوروز و تابستان؛به دلیل دلز از مدرسه و چها ردیواری آن است.باید در این راه به تفکری تازه دست یافت.
مدارس با این شکل باید حذف شوند.جمع آوری مدارس از درون شهرها و پراکندگی آن ها که در بسیاری از موارد از استانداردهای جهانی به دورند؛باید سریع؛در برنامه های آینده پگر جای گیرند .نسل در حال دل زندگی از مدارس است.ابتکار و خلاقیت برای باز گرداندن شادی و مسرت؛تنها راه چاره در این زمینه است.باید به سمت ایجاد شهرک های آموزشی حرکت کرد.هر چه سریع تر؛ بهتر.کودکان و نوجوانان ما در حال تلف شدن هستند.
