به قلم ـ استاد جعفر دیناروند
شوش را شهری باستانی نامیدن، صواب است.مشهوریت در جهان داشتن، واقعیتی ملموس و انکار نشدنی است.نامی معنوی که از پیامبر باران گرفته است.ماندگاری آن با فتح المبین معنا یافته و دلیر مردانی بی ادعا و گمنام را در دامان خود پرورانده است.
رود شاوورش هرگز کاستی نداشته و آبادانی را نوید داده است. شعر و شاعریش، رنگ مبارزه با ظلم و ستم خلفا را منعکس نموده و دعبلش را در همین مسیر تقدیم و در کنار عبدالله بن علی، آرامانده است.سرزمینش، استعداد تولیدات فراوان و مردمانش، پر کار و صادقند.برای این مردم، نه زبان سببی در برتری است و نه نژاد بهانه ای برای بحث و جدل های تهی است.
شوش شهر رنگ های زیبای فرش گونه است.در کنار هم بودن در غم و شادی، سابقه ای طولانی دارد.طی زمان،از تخلیه شهر تا دوران کاروانسراها و از روستانشینی با خانه های گلی تا بخشداری و در نهایت تبدیل آن به شکلی تازه از تقسیمات کشوری، این اتحاد باقی ماند.این مردم به آبادانی فکر می کردند.همین اندیشمندی، سببی در تغییرات پی در پی گردید.شوش روستایی با تنها دبستانش در دهه سی به شهرستانی به وسعت امروزی متغیر گشت.شهر و شهرداری، با هم معنا یافت و مسئولیت عمران و زیبا سازی بر عهده شهردار قرار گرفت.
محور شهرداری برای توسعه خیابان ها و تعریض آن ها برای تردد آسان تر، عاملی برای طراحی و اجرای پروژه ها گشت.رودخانه شاوور که از میان شهر می گذشت،منحرف شد و شهردار بومی این شهر با این تفکر، زیبا سازی رودخانه و احداث پارک ساحلی و ساخت اداره خود را در برنامه قرار داد.شوش در مسیر تغییر قرار گرفت.
زمان به سرعت می گذشت، چهار راه شوش دچار حوادث گردید.کسانی در هنگام عبور گرفتار شدند و جان خود را از دست دادند.تاریکی مسیر، کار عبور پیاده ها را سخت تر کرد.نگاه ها به سمت شهردار معطوف گشت.شهردار بومی دیگری بر مسند نشست. فرزند همین شهر بود.تفکر احداث میدان در چهار راه، عملی گشت.حوادث کمتر شدند.به ناگاه دستور برچیده شدن میدان صادر و شهردار کنار گذاشته شد.چهار راه به شکل سابق برگشت.حوادث تکرار شدند.
جاده ای از کنار تپه ها و به صورت شب کاری و در واقع پنهان کاری، احداث شد.شهر در ترافیک، نفس راحتی کشید.راه خروجی، وسیع و زیبا سازی شد.این، یعنی در شوش خبرهایی است.شورای شهر، مطرح گردید.
گرچه این نام چندان وسیع نبود و تنها در محدوده شهرداری، کاربرد داشت اما انتظارات را عمیق و اهداف را وسعت بخشید.شورای شهر، شوش را به درجاتی از انواع توسعه ها خواهد رساند.شوراها، یکی پس از دیگری آمدند و رفتند.چهار راه شوش به تلی از خاک به نام پل، تبدیل گشت.
شوش دچار خفگی شد.خیابان های دهه چهل، هم چنان زنده ماندند.همان مسیرهایی که گاه، فولکس دکتر فروخل و یا لندرور گیرشمن از آن ها عبور می کردند و کودکان با کنجکاوی اطراف آن ها را می گرفتند.شوش با تمام عظمت گذشته اش، در عمران و زیبا سازی،کند گردید.
طوفان مردمی،یک حکومت را سرنگون کرد و شوش نیز در این انقلاب سهمی داشت.اگر بهانه ای برای عدم توسعه،تراشیده می شد، با وجود انقلاب، رفع گردید.اولین شهردار شوش، فرزند همین شهر بود.متولد همین مکان، خاک خورده تپه های باستانی و شناگر ماهری در شاوور خویش بود.
در شوش چه خبر است؟گشت و گذار در آن، طی زمان، ناگفته های بسیاری دارد.امروز آن به گذشته متصل است.این اتصال در همه ابعاد قابل بررسی است.شوش توانمند در گذشته تاریخ به کدامین وضع دچار گشته است؟
شوش در کشاورزی؟ فرهنگی؟ اجتماعی؟اقتصادی؟ سیاسی؟ عمران و آبادی؟ در کدامیک؟گشت زنی در تاریخ، راهی مستقیم در معرفی ناگفته هاست.شوش امروز در زیبا سازی چگونه است؟در شهر چه خبر است؟
