تهیه و تنظیم ـ عباس کرم الهی
عکس ـ لادن روزی طلب از فرهنگیان شیراز
روز پنجشنبه 16 اردیبهشت 1395 ساعت 11 وقتی که در آغاز سفرم به شیراز رسیدم ، از خیابان که رد می شدم جلوی فست فود سفیر ، خانمی که یک پای خود را کاملا از دست داده و مشغول به فعالیت بود توجه مرا به خود جلب نمود و در یک گفت و گو از علت قطع پایش جویا شدم
وی در مقدمه گفت : بسم الله الرحمن الرحیم ـ سلطانی 38 سال سن دارم ، از سال 1385 دچار بیماری شده و یک تومور به مچ پای چپم وارد شد ، شش بار پای خود را عمل کردم تا شاید از شر این تومور رها کردم و در سال 1389 یعنی پس از گذشت 4 سال تومور به کشاله ی رانم کشیده شد و بنا به تشخیص پزشک تصمیم گرفته شد که پایم را قطع کنند و در این راستا می بایست والدین و شوهرم رضایت کتبی امضاء می کردند ، این کار صورت گرفت و در نهایت منجر به قطعی پای چپم از ناحیه ی لگن شد . سال 1389 به بعد شکر خدا توسط دختر 20 ساله ام که مرتب به من روحیه می داد به زندگی برگشتم و مجدداً به کار خود در فست فود سفیر شیراز به مدیریت آقای جوکار برگشتم و در حالا حاضر مسئولیت رستوان فست فود را بر عهده دارم و از این که کار می کنم و فعالیت دارم خیلی خوشحالم .
*در محیط خانه چه فرد یا افرادی بعداز قطع شدن پایت باعث شدند که روحیه ی از دست رفته را بازیابید ؟
ـ وقتی که اولین دوره ی شیمی درمانی خودم را شروع کردم ، دوران خیلی سختی از زندگی خود را پشت سر گذاشتم و خانواده ام پا به پای من درد کشیدند و از همه بیشتری دخترم که آن زمان 10 ـ 12 سال بیشتر نداشت وقتی دید که موهای من ریخته شده و من جلوی آینه ایستاده ام و به حال و روز خودم گریه می کنم ، به من گفت :« من مادر می خواهم ، موی سر برای من نه مادر می شود و نه مهر و محبت ؛ موی سر در بازار زیاد است . » ، موهای ریخته شده را در سلطل زباله ریخت و دوتا کلاه گیس بسیار زیبا (کوتاه و بلند) واسم خرید و به من فهماند که نیاز به مادر و تکیه گاه دارد و من با این تقویت روحیه احساس کردم که زندگی ادامه دارد و من به خاطر دخترم ، خانواده و همنوعان باید زندگی کنم ، چون هر فردی فقط متعلق به خودش نیست ، بلکه متعلق به « پدر ، مادر ، خواهر و برادر ـ همسر و فرزند » است و متعلق به همکاران و دوستانی که با من همدردی و بعد از قطع پایم گریه و زاری کردند و همه ی اینها دست به دست هم داد تا من دوباره متولد شوم و به زندگی برگردم .
*پیام شما به آن دسته از همنوعانی که چنین مشکلی را دارند چیست ؟
ـ من خودم را در آن حد نمی دانم که بخواهم پیامی به همنوعان خود بدهم تا زمانی که جانبازان در طول 8 سال دفاع مقدس درچار قطع عضو شدند که اکثراً یا دوپا را از دست دادند و یا یک پا و یک دست را تقدیم اسلام نمودند باید به همنوعان و امثال من پیام بدهند ؛ اما اگر کلام من باعث تقویت روحیه می شود می گویم که زندگی را با قطع یکی از اعضای بدن از دست ندهند و خود را اسیر بستر نکنند ـ به پا خیزند و به زندگی برگردند همانگونه که من بلند شدم و فعالیت گذشته ی خودم را از سر گرفته ام .و همه ی ما می دانیم که ممکن است اتفاق برای هر کسی رخ دهد و دچار نقض عضو شده و یا عزیزی را از دست بدهند اما وقتی این جمله را بیاد آورند که « خدا اگر ز حمکت ببندد دری ز رحمت گشاید در دیگری » پس از گذشته مسمم تر باشند و خوشحال باشند که خداوند فرصت دوباره ای به آنها داده تا به زندگی خود در این دنیا ادامه دهند و بدانند که زندگی آنها فقط متعلق به خود و خانواده اش نیست ، بلکه با توجه به شغل و مهارتی که دارند متعلق به کل جامعه هستند .
*حرف ناگفته ی شما چیست ؟
خوب زندگی کردن بهتر است از بد زندگی کردن ؛ چه بسا ممکن است فردی در سلامتی کامل جسمی زندگی کند اما بد زندگی کند و این گونه زندگی ها نه برای فرد مفید است و نه برای جامعه سودی در بر دارد و خداوند یکتا را شاکرم که با توجه به این که روی یک پا زندگی می کنم اما خوب زندگی می کنم . و در پایان باید بار دیگر از صاحب کارم آقای جوکار نهایت تقدیر و تشکر خود را به عمل آورم که در بدترین شرایط که موهایم ریخته بودند و یک پای خود را از دست دادم هیچوقت پشت مرا خالی نکرد و الان هم که در کنار ایشان کار می کنم بسیار خوشحالم .
