به قلم استاد جعفر دیناروند
رئیس کارگروه تخصصی امور اجتماعی اتاق فکر انجمن روزنامه نگاران
هر کسی را دردی است.گاه درونی و زمانی برونی است.شاید ساده ترین راه تشخیص همان برونی باشد.زخمی می بیند و درد آن را درک می نماید.دردمند در واقع همان فردی است که درد دارد.بیمار است و فریاد می زند.
پس می توان بنا را بر درد گذاشت و فریاد را راهی برای ایجاد توجه در نظر گرفت.فریاد بیانگر دردی است که فرد داراست و البته ممکن است افراد دیگر تنها صدایی شنوند و دردی احساس نکنند.در جامعه ی امروز هر چیزی ممکن است.انواعی از بی تفاوتی ها و یا حتی درد سازی ها ممکن می گردد.هدف از ایجاد رابطه میان درد و فریاد نوعی دردمندی است.در واقع می خواهیم بگوییم که در جمع انسانی دردها هست.نشانه ای مشخص که به وسیله ی فریاد معین می گردد.فرد می شنود و وجود درد را تایید می نماید.
این واقعیت که دردمندی نوعی درد داری است کاملا قابل قبول است اما واقعیت تلخ دیگری نیز در کنار آن قرار دارد و آن اینکه این دردها را چگونه باید تفسیر کرد؟آیا درد مالکیتی شخصی دارد؟آیا هر کس در مقابل دردی که دارد مسئول است؟ باید در مورد دردمندی نکات بسیاری را مورد توجه قرار داد.شدت و ضعف درد،میزان مقاومت دردمند،عکس العمل دیگران در مقابل چنین وضعیتی و در نهایت نوع فریادی که مبین درد است مهم تلقی می گردند.فریاد همیشه واضح نیست.شاید بهتر باشد بنویسیم که فریاد همیشه قابل درک نیست.گاه فریاد دارای شکلی سکوت و نهفته است که فقط دردمند می داند و دانا آن را درک می کند.انسانی که انسانیت او همه ی ویژگی هایش محسوب می شوند قادر است تا دردمندان را بشناسد.خواه فریاد زن باشند و خواه گلویی برای آن استفاده نکنند.
دردمندان دنیایی متفاوت از هم دارند.گاه بسیار متفاوت و زمانی متناقضند.این مهم از چند نظر قابل بررسی است.از مبانی نظری درد دارای معنای خاصی است.آنچه برای من درد است ممکن است برای دیگران نباشد.بنابراین بسیاری از اتفاقات در جامعه ی امروزی درد محسوب نمی شوند در حالی که جامعه را به انحراف می کشانند.بسته به دردمندی است که درد معنا می یابد.کودکی که دردمند است بسیار متفاوت از یک عاقل به تمام معناست.براستی دردمندی یک کودک جامعه را به سختی می کشاند؟بدیهی است که خیر زیرا پذیرش درد یک کودک یا نوزاد امری طبیعی می شود.گرسنه است یا شکم درد دارد.این ها ظاهر قضایا هستند اما عمیق ترین آن زمانی است که نگاه به درد در چهره ی یک دانشمند و روشنفکر باشد.آن گاه چه خواهد شد .
دردمندی یک روشنفکر و متفکر در جامعه هرگز به صورت فریاد ظاهری نیست.پس نباید میان فریاد و درد، صدا را مداخله داد.فریادهایی که بدون صدا هستند نیز مبین دردند.در طول تاریخ همیشه اندیشمندان در صف اول فریاد زنان بودند اما نه مانند دیگرانی که صبر و طاقت خود را در فریاد هضم کنند.با ارزش ترین جوامع زمانی مشخص می شوند که دردمندان آن ها افرادی متفکر و دانشمند باشند.مردم عادی فقط در ظاهر قضایا درد دار می شوند.در خوردن و خوابیدن ممکن است کمبودها را درد دانند اما در میان متفکران این چنین نیست.بنابراین میان فریاد آن ها هم گاه تضادها هست.ارزشمندی هر انسان در درد کشیدن برای انوع انسانی خویش است.نوعی ارتباط درونی که پاک و منزه است و رشدی که او را به سمت تعالی و ترقی می کشاند.
در فریاد دردمندن اصل قضیه عاملان است.افرادی که دردمند هستند نمی توانند مانند هم باشند.ما انواع دردها را که ملاک بدانیم تصور می نماییم که دردهای نهفته را تنها دردمندان واقعی درک می کنند.پس دردمندی با شخص سروکار دارد.با روشنفکرانی که به جامعه ی انسانی متعهدند.دلی آرام ندارند.به دنبال منافع شخصی نیستند.نه تعصبات قومی را ملاک می دانند و نه منطقه را برای دردمندی گزینش می کنند.آن ها دایره ی دیدی وسیع به اندازه ی همه جهان هستی دارند.دردمندانی که از نظر ما حقیقی هستند.چون رشد یافته اند به کمال نزدیک ترند.فهمی والا و شعوری ترقی یافته در خود یافته اند که نسبت به انواعی از رفتارها عکس العمل نشان می دهند.دردمندان را باید موضوعی علمی و با نگرشی عمیق مورد بررسی قرار داد.
فریاد دردمندان نیز ویژه است.دانا سازی و زمینه مهیا کردن برای فهم عمیق تر است.فریاد آن ها مستقیم به درد ختم نمی شود بلکه نوع بشر را که باید در این راه مسبب اصلی باشد را نشانه می گیرند.هوشیاری و درک متقابل از همنوع همراه با ظرافت و دقت عمل را برای فریاد زدن اصل می دانند.در سکوت هم گفته ها دارند و در رضایت ظاهری نارضایتی های مهم را منتقل می کنند.دردمندان متفکر را می توان تنها دردمندان واقعی برای نجات جامعه ی بشری دانست.فهم که کم رنگ شود دردها هم افزایش می یابند.این نوع دردها هر گز ظاهری مشخص ندارند بلکه با درون آدمی در ارتباطند.هم دردسازان نوعی از انسان های رشد نیافته اند و هم دردمندان نوعی از آدم های متعالی شده هستند.پس تفاوت از زمین تا آسمان است.فریاد دردمندان نوعی انتقال با تصورات متفاوت است.
