به قلم ـ استاد جعفر دیناروند
فعالیت های آدمی در تمام صحنه ها دارای دو بعد موفقیت و عدم آن است.می کوشد تا بهترین ها باشد اما همیشه به نتیجه ی مطلوب نمی رسد.
اینکه ممکن است مشکلاتی در راه باشد شکی نیست اما اینکه این موانع را بتوان شناخت اصلی غیر قابل رد شدن است.
فریاد نیز یکی از مهم ترین کوشش های آدمی برای بیدار سازی نوع بشر است.تلاشی منظور دار و البته برای ساختن جامعه ای ایده آل که دست یافتنی بودن آن غیر قابل اغماض است.کوششی که دارای ساختار و سلسله مطالب موضوعی و اندیشه ای است.آغازینی دارد که شروعی برای موفقیت هاست و پایانی متصور است که خوش یا ناخوش بودن آن را در انتظار می توان یافت.در چنین وضعیتی میزان و ملاک ها معین می شوند و فعالیت ها بر اساس آن ها سنجیده می گردند.
فریاد نمی تواند خود محور و خود ارزیاب باشد.ملاک هایی انسانی نیاز دارد و اندیشمندانی که بتوانند سنجیده ترین کارها را انجام دهند.در این رابطه ورود ارزیابی به درون فعالیت ،بنیانی برای ادامه ی درست کار و افزایش میزان موفقیت ها خواهد بود.فعالیتی که در شکل وسیع خود دارای اهدافی بلند است که نقاطی برای سنجش محسوب می گردند.
ارزیابی ها که خود جمعی در میان انواع فعالیت هاست نشان می دهد که تک رقمی نیست و انواعی با شکل های متفاوتی را پوشش می دهد.فریاد باید در ارزیابی های خود سنجیده شود و از اشتباهات رایج آن جلوگیری گردد.بر این اساس که فریاد دارای ساختار و عناصر درونی است بنابراین نیازمند به ارزیابی ها متصل به عناصر خویش است.پذیرش ارزیابی ها در درون فعالیت های فریادی نشان دهنده ی علم نگری و دانش محوری این کوشش است.
در این میان شاید مهم ترین نکته زمان ارزیابی ها باشد.بسیاری بر این باورند که تا به مرحله ی پایانی نرسیدن ،نباید ارزیابی صورت گیرد.این نکته برای فریاد قابل قبول نیست.فعالیتی است که دارای ابعاد مختلف و وسعتی قابل توصیف است.در تمام مراحل آن باید ارزیابی ها صورت گیرند و مورد سنجش باشند.به زبان ساده نمی توان در فریاد عملی انجام داد و سپس آن را مورد سنجش قرار داد.علت آن هم مشخص است.فریاد با نوع بشر سروکار دارد و مانند آزمایش و خطا نیست که بتوان در محیط آزمایشگاهی انجام داد و عدم موفقیت آن را چندان زیان به حساب نیاورد.
فریاد در بعد انسانی آن که فریاد زنان و فریاد شنوان را در بر می گیرد باید مورد ارزیابی باشند تا با شناخت بهتر بتوان راه درست را انتخاب نمود.ارزیابی ترازوی عمل بر اساس اهداف انسانی است.
معنای ارزیابی در فریاد بسیار معین است.برای آنچه که آغاز و تحریک فریاد زنی است می توان ارزیابی را مطرح کرد.به زبان ساده منظور اصلی از فریاد چیست؟آیا به آن سمت در حرکت است یا خیر؟آگر آری که ارزیابی تایید کننده است و اگر خیر میزان این ناتوفیقی به چه میزانی است؟آیا نیازمند به آغاز نمودن مجدد است؟آیا باید اصلاحاتی صورت گیرد؟ نیاز به فعالیت های بیشتری است؟موضوع اشکال دارد؟
همه ی این سئوالات در زمانی است که اهداف انسانی به عنوان راهنمای ما در کارها مد نظر قرار می گیرند.سنجش یا ترازو برای دقیق بودن کارهاست.هم کم بودن آن را نشان می دهد و هم افزایش آن را مشخص می کند.نیاز به ارزیابی که البته دارای بعد علمی است اساسی برای توجه ی مجریان و تایید بر ابعاد انسانی قضیه است.ارزیابی را باید فعالیت در کنار فریاد دانست.
میان موفقیت در فریاد و ارزیابی رابطه ای قوی وجود دارد.کسانی که ساختار فریاد را با ارزیابی کامل می یابند افرادی فرهیخته و دانایانی هستند که این فعالیت را برای رشد و تعالی لازم و ضروری بر می شمارند.ترازویی که در تمام فعالیت ها به همراه کوشش ها عمل می کند و نواقص و کجرویی های احتمالی را نشان می دهد.
پذیرش ارزیابی برای تمام اندیشمندان نشان دهنده ی اوج رشد و تعالی آن هاست.این پذیرش برای کوششی مانند فریاد را باید حیاتی دانست.تلاشی که می تواند دقیق بودن اهداف و نیز نوع رسیدن به آن ها را مشخص نماید.ارزیابی برای شناخت بهتر از مثبت ها و نیز یافتن منفی هاست.این بدان منظور است که با قوت به کار ادامه داده شود و اشتباهات کاهش یابند.ارزیابی کوششی برای رفع انواع موانعی است که در پیش روی آن قرار دارد.
