به قلم ـ استاد جعفر دیناروند
فریاد فعالیتی انسانی برای رسیدن به اهداف بلند آدمی است.امری است که فقط شامل انسان می شود و سایر موجودات جهان را در بر نمی گیرد.
انواع فریاد برای آن متصور نیست و فقط شکلی را در بر می گیرد که در آن بیدار سازی و هوشیار سازی باشد. بر این اساس فریاد یک حیوان که امری غریزی است یا نوزادی که از درد و رنج چنین کاری را انجام می دهد فقط در محدوده ای معنا می یابد.بدون شک فریاد دارای موضوعات فراوانی است.از انواع دردها ناشی می شود که در جامعه ی بشری موجودند.این جامعه از منطقه ای کوچک و خانواده ای محدود تا تمام کره ی زمین را در بر می گیرد.
فریاد در درون خود نیز دارای انواعی است که بسته به بافت جامعه و نوع مشکلات در تنوع و تعددند.فریاد زن در چنین وضعیتی شامل افرادی متفکر و متعهد می شود که قادرند تا مجموعه ای از افراد را از خواب خوش و کاذب بیدار کنند و از وضعیت اسف بار جاری هوشیار نمایند.
فریاد در فعالیت های خویش به دنبال رشد دهی است تا بدین شکل بتواند تغییرات درونی و بیرون را ایجاد و راه را برای پذیرش دنیایی متعادل و متوازنآماده نماید.اساس فریاد بر اندیشه است که نوعی توانایی آدمی در استفاده از نیروی درونی اوست.این چنین قابلیتی نیازمند به رشد و تعالی است که فریاد به عنوان بخشی از اهداف خود در نظر می گیرد.
فریاد زنان می توانند انواعی از رهبران یا مصلحان اجتماعی باشند که قصد آن ها رسیدگی به مشکلات مردم و آگاه سازی نسل هایی است که در آن زندگی می کنند.اهداف بلند انسانی ترسیم شده و در روبروی آن ها قرار می گیرند.بدون شک چنین اهدافی باید در ترسیم میزان های قابل دسترس موفق گردد.
اهداف بلند برای افرادی که خویش بزرگ و متعالی هستند، امری لازم و ضروری می گردد.جوهره ی آدمی که متکامل گردد هدف ها هم ترسیم شده تلقی می گردند.
از دیدگاه دیگر، فریاد معنایی والاتر از صدا درآوردن می شود.هر صدایی را نمی توان فریاد نامید.مفهوم فریاد فقط در بیدار سازی است که بر اساس آن نسلی که در خواب جهالت و ناآگاهی قرار دارند به باوری برساند که هوشیاری را ایجاد نماید.
در فریاد که آغازینی معین برای برخورد با مشکلات را داراست بنیان ها بر دانا سازی قرار می گیرد.در واقع انواعی از روش ها که می توانند جامعه ی انسانی را از دو طریق فردی و جمعی به مرحله ای برسانند که خود را بشناسند و دیگران را شناسایی کنند.شناخت که حاصل شد مراحل بعدی نیز قابل تصور می گردند.
در این وضعیت فریاد راه توفیق را می یابد و خویشتن را در طرق درست و منطقی حستجو می کند.فریاد در استمرار خود به دنبال محقق کردن سایر اهداف می گردد و می کوشد تا به آن ها دسترسی یابد.
فریاد امری اندیشمندانه است.اساسی انسانی دارد.با هرج و مرج و قتل و کشتار در تضاد است.فکر و عقل را اساس فعالیت های خود قرار می دهد.از زور و ظلم بری است و تعادل گرایی و توازن سازی در جامعه را راهی برای رسیدن به اهداف خویش برمی شمرد.
فریاد زن دردمند نیز هست.در واقع تا دردی نباشد فریادی نیز متصور نیست.شاید این جالب ترین نکته در فریاد باشد که درد فردی را فرد نمی فهمد و دیگرانی که اندیشمند و متفکرانند، ادراک می کنند.بر این اساس بسیاری از انسان ها درد دارند اما فریاد نمی زنند.علت آن نیز در ناآگاهی و عدم احساس درد است.شاید هم نیازی به فریاد نمی بینند و لذا در خواب خوش رفتن را ترجیح می دهند.آن ها در کمای خویش می مانند و دیگران ثمره ی آن را برای خویش جمع می کنند.
فریاد در طول تاریخ نتایج متعددی را دارا بوده است.از موفقیت ها تا شکست های پی در پی.این ها تجربه ی تاریخ است که فریاد می بایست بر بنیانی فکری استوار باشد.همان نکته ای که گفته می شود تاجامعه نخواهد تغییری صورت نمی گیرد.این خواستاری با رشد و ادراک فردی در ارتباط است.
فهمی شگرف همراه با ادراکی عمیق نیاز است تا افراد صدای فریاد را نه تنها بشنوند که توجه کنند.فریاد در تاریخ خود هزینه های بسیاری را داده است که از جمله می توان به مرگ بسیاری از دانشمندان مانند سقراط و نیز مقاطع مهمی در تاریخ مانند دوران سیاه قرون وسطی اشاره نمود.
بیدار کردن مردم از خواب شیرین کاری سخت و گاه هزینه ده است.هوشیاری با فریاد تنها زمانی قابل قبول است که گوش ها سالم باشند و خواب ها از سنگینی رهایی یابند.
سخن پایانی فریاد گرچه می تواند پایان سخن نباشد ،نشان دهنده ی استمراری است که نوع بشر به این فعالیت می دهد.قطع این کوشش و راضی بودن به زمانه نوعی رکود و سکون ایجاد می کند که نتیجه ی آن برگشت پذیری مصائب و مشکلات خاص انسانی است.عقب گردی که در رشد انسان ها به وجود می آید و آن ها را از متعالی سازی به سقوط گرایی منحرف می نماید.
نوع بشر با ورود نسل های جدید در وضعیت های تازه قرار می گیرد و بر این اساس استمرار در فریاد کار را برای توفیقات آماده می نماید.سخن پایانی در فریاد آغازینی برای انواع فریادها و صیقل دادن اندیشه هاست.فریاد و فریاد زن را باید در قالب خاص اندیشه ورزی و خرد خواهی یافت و آن را مورد ارزیابی قرار داد.
فریاد بدون رشد دهی و رساندن نوع بشر به تحول گرایی و تکامل خواهی نوعی ناتوفیقی است که اگر این چنین شود تمام تلاش ها بیهوده تلقی می گردند.فریاد ،بیدار سازی را ابتدایی ترین کار خویش در نظر می گیرد.امری که ضامن موفقیت های آتی است.
