خداداد رضایی از استان بوشهر
تئاتر ایران بخاطر مردمی بودنش جایگاه خاص در بین هنرها دارد. شاید کمتر هنری به اندازه هنر تئاتر با مردم زندگی کرده باشد .
از تجمع مردم در میدانها برای برگزاری آئین ها ، بازیهای محلی، تعزیه ، نمایش های خیابانی تا نقالی های قهوه خانه ای و غیره . تئاتر ایران بخاطر دوری از هجو و بیهودگی همواره دنبال ارزش های والای انسانی بوده است و به همین خاطر پسوند مردمی به خود گرفته و همیشه مورد استقبال تماشاگران واقع شده است . از تماشاخانه سنگلج و خیابانهای ناصر خسرو گرفته تا سالن های کوچک شهرها که همیشه پذیرای پیر و جوان مردم این سرزمین بوده است که دور هم جمع می شدند تا زندگی واقعی و باورهای خود را در آن ببینند . تئاتری که با با بهره گیری از عنصر واقعیت پیشتاز هنرها بود و بخاطر هویت ایرانی بودنش همیشه مورد استقبال قرار می گرفت . اما امروز آن تئاتر مردمی رنگ باخته دیگر بجای تماشاگران مردمی تماشاگر خاص دارد ، امروز خنده و گریه های روی صحنه واقعی نیستند و آن صورتکها از عمق جان بر دل نمی نشینند ، امروز آن صورتکها که روزی زندگی را برای مردم معنا می کردند امروز بیشتر منافع مادی را طلب می کنند. جشنواره زدگی رمق را این هنر مردمی گرفته . امروز حال تئاتر خوب نیست . تئاتر برای زیبایی و زندگی بر روی صحنه نمی رود و حتی گاهی اعتقادات این مردم را هم نشانه می رود و گاهی پوچی و لودگی را چاشنی این هنر می کنند تا لبخند رضایت را بر چهره تماشاگران بنشانند. آئین ایرانی و نمایشی امروز در نمایش رنگ باخته و جای خود را به حرکات مکانیکی و حرفهای قلمبه سلمبه داده که مفاهیم آنها را در دایره المعارف ها هم نمی توان یافت . امروز تئاتر را برای مردم اجرا نمی کنیم زیرا فاکتور مردمی بودن ندارد امروز با آن معامله می کنیم و آن را به قیمت روز عرضه می کنیم . بلیط صد هزارتومانی و انحصار سالن های خوب در انحصار عده ای خاص حال این تئاتر را بد کرده است این تئاتر نیاز به درمان دارد. داروی آن کجا یافت می شود؟ آیا قدرت خرید آن را داریم؟
