به قلم ـ عباس کرم الهی
امروز یکشنبه 25 اسفندماه1398 سالروز شهادت سردار سرلشکر مهندس مهدی باکری ، روز 
شهردار ، بزرگداشت پروین اعتصامی ، سالروز بمباران شیمیایی حلبچه توسط ارتش حزب بعث عراق و پایان سرایش شاهنامه توسط حکیم ابوالقاسم فردوسی است و من به عنوان یکی از پیشکسوتان در عرصه ی « ورزش ـ خبرو اطلاع رسانی و حوزه ی مقدس تئاتر» برای کسب و کار و همچنین آموزش دورکاری را بهترین روش برای حفظ سلامت جامعه و زیر مجموعه و همچنین جلوگیری از راکد ماندن فعالیت ها می دانم .
« تحریم ها ، کند شدن اینترنت ، افزایش نرخ ارز، کاهش قدرت خرید مردم به خاطر گرانی روزانه ی اجناس و...» باعث شده که حجم بازار کوچکتر شود و امروز با مهمان ناخوانده و بدی به نام «کرونا ویروس» علاوه بر پایین آمدن توان خرید ، سلامت جامعه را هم به خطر انداخته و اگر مردم به توصیه های مسئولین گوش ندهند و خودسرانه و آن هم غیر ضرور در خیابان ها تردد نمایند هم خود آلوده به این ویروس می شوند و هم از طریق آنها خانواده های خود را مبتلا می نمایند ، پس چاره ی کار چیست ؟ چه کارهایی را باید انجام ندهیم که هم از نظر اقتصادی در حد امکان زیان نبینیم و هم سلامت جامعه و خود را به خطر نیاندازیم ؟
بعد از شیوع کرونا ویروس در کشور، یکی از مسائل مهمی که کسب و کارها با آن درگیر بودند، «دورکاری همکاران برای جلوگیری از ابتلا به کرونا و در معرض این بیماری قرار گرفتن آنها بود.» راهکار دورکاری در شرایطی به بسیاری از کسب و کارها تحمیل شد که هیچ کدام تا پیش از این، تجربه ای در این زمینه نداشتند. از سوی دیگر، کارکنان کسب و کارهای دیجیتال و غیر دیجیتال نیز تا حد زیادی، طعم کار کردن از راه دور و تعهد به سازمان خارج از محیط سازمانی را نداشتند.
در این میان چه باید کرد که هم «استرس شیوع بیماری و هم راندمان کاری کسب و کار حفظ شود؟» آیا راهکاری برای کنترل استرس و شرایط بحرانی ناشی از دورکاری وجود دارد؟آیا می توان در دورکاری نیز راندمانی مشابه با شرایط کار در داخل سازمان داشت؟
با دستورالعملی که استاندار خوزستان مبنی بر حضور 50 درصد از پرسنل در محل کار و این که مسئولین ادارات در ترخیص پرسنل خود سختگیری نکنند تا از این بحرا خارج شویم جای بحثی نیست لذا ما در این بخش ورود نمی کنیم ، اما مغازه دارانی که اگر روزانه اجناس خود را به فروش نرسانند علاوه بر این که سودی نخواهند داشت سرمایه ی آنها نیز ممکن است از بین رود خصوصا سوپرمارکت ها که مایحتاج روزانه ی مردم را تأمین می کنند و این روزها هم باید درب مغازه های خود را ببنند تنها راه رسیدن به رزق و روزی همین دورکاری است ؛ هر صاحب مغازه ای بی شک مشتریان خود را دارد ، لذا شماره ی تلفن همراه خود را در اختیار مشتریانش قرار دهد تا آنها مایحتاج خود را به مغازه دار اعلام نموده و توسط یک تاکسی سرویس اجناس به درب خانه ها انتقال یافتند و به صورت آنلاین مبالغ اجناس خریداری شده را در همان خانه ها کارت به کارت به حساب مغازه داران واریز نمایند .
و اما هنرمندان
این عزیزان که در رشته های مختلف هنری یا در حال آموزش بوده اند و یا به تولید آثار مشغول بوده اند با دستورالعمل های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در خانه ها مانده و قادر به حضور در سالن ها نیستند حتی گروه هایی که پایین تر از 10 نفر هستند . پس این قشر چگونه و به چه روشی می توانند با استفاده از دورکاری به فعالیت های خود بپردازند ؟
در بخش هنرهای نمایشی که من در این بخش تجربه ای 38 ساله دارم راهکاری را ارائه می دهم و در مورد سایر رشته های هنری چون تجربه ای ندارم ارائه ی راهکار همان است که اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شوش در همین پایگاه خبری تحلیلی در اختیار شهروندان قرار داد .
هر سرپرست گروه به همراه کارگردان و یا مسئول آموزش گروه می تواند در فضای مجازی اقدام به راه اندازی کانال و یا گروه و با دعوت از اعضای خود ابتدا در مورد آموزش های « بازیگری ـ کارگردانی ـ نمایشنامه نویسی ـ طراحی صحنه ، آشنایی با طراحی نور و انواع پروژکتورها ـ گریم ـ ساخت دکور ـ طراحی لباس ، آشنایی با شرح وظایف منشی صحنه و مدیر صحنه و...» می تواند آنها را بیش از پیش آشنا نماید و با هماهنگی اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شوش می توان تولید نمایش های رادیویی را ترویج نمود . با این نوع دورکاری نه اعضا نسبت به فاصله گرفتن از تئاتر انگیزه ی خود را از دست می دهند و نه سرپرستان و دست اندرکاران هر گروه عطای تئاتر را به لقایش می بخشند و همچنان به رسالت خطیری که دارند پایبند خواهند ماند .
