به قلم ـ عباس کرم الهی
رشد فزاینده رسانه های گروهی ، تنوع اطلاعات و خبررسانی ، جایگاه خبرنگاران را بیش از پیش مهم و مورد توجه قرار داده است.
اگرچه حرفه خبرنگاری از مشاغل سخت و طاقت فرساست لیکن هنوز آنچنان که شایسته و بایسته است به آن توجه نمی شود. صداقت خبرنگاران در کنار قداست آنان می تواند نقش بسیار مهمی در تنویر و آگاه سازی جامعه از تحولات و رخدادهای پیرامون خود، داشته باشد. در حقیقت خبرنگاران نه تنها سفیران فرهنگ سازری درجامعه هستند ومی بایست جایگاهی فاخر نزدیک مردم و مسئولین داشته باشند ، بلکه منتقل کنندگان کلیه ی رخدادها ، عملکردها ، ناهنجاری ها و نارسایی ها ، نگاه دین به منابع طبیعی نظیر « آب ، خاک ، مراتع و جنگل ها ، مشکلات زیست محیطی ـ پیشرفت ها و پس رفتها ، مهربانی ها و غضب ها و ... » می باشند .
در مقابل این قشر تلاشگر که جان خود را در کف دست خویش گرفته اند و هم چون سرباز گمنامی به شهر ـ استان و کشور خود توجه خاص دارند بعضی وقت ها مورد بی مهری قرار می گیرند ، بی احترامی به آنها می شود ، و آنها را از در به بیرون راهنمایی می شوند ، از خبرنگاران برای مراسم دعوت می کنند ، اما این خبرنگاران اگر نروند به این شکل مورد بی احترامی قرار می گیرند که شما یک خبرنگار مغرض هستی و با عدالت میانه ای نداری و بین این و آن تبعیض قائل می شوی و اگر بروند تازه به یادگذشته می افتد که من از کار شما راضی نیستم خبر گذشته که مربوط به ماست کاملا آشفته بود و این بار در نظر دارم خودم خبر را به دلخواه خود تنظیم کنم و وقتی ارسال کردم بدون دخل و تصرف همان را منتشر کنید ، برخی دیگه با توجه به این که صاحب خانه از خبرنگار دعوت کرده است و هماهنگی ها مجوزهای لازم نیز از رئیس و حراست اخذ شده است تا از یک مراسم گزارش و عکس گرفته شود ، سخنران مهمان با برخورد ناشایست خبرنگار را از محل برگزاری جلسه به بیرون هدایت می کند ، غافل از این که خبرنگار این قدرت را دارد که از سخنران بپرسد آیا شما که در این راستا(موضوع جلسه) صحبت می کنید ، تخصصش را دارید ؟ با مسائل مرتبط با آن آشنایی و مهارت کامل را دارید ؟ از کادر رسمی اداره ای هستی که به این جلسه آمده ای ؟ آیا از قبل به صاحب خانه گفته ای که از این نشست عکس و گزارش تهیه نشود تا هماهنگ کننده و بانی کار از خبرنگار دعوت نکند ؟و. خیلی سئوال های دیگر که ممکن است آن سخنران در مقابل سئوالات خبرنگار پاسخی برای گفتن نداشته باشد .
در این گزارش می خواهم در با چند طیف صحبت های خودم را در میان بگذارم »
1 ـ مدیر / رئیس و یا بانی اجرای برنامه ها :
معمولا وقتی که از یک « مجری ـ خبرنگار ـ عکاس ـ قاری قرآن ـ مداح و یا سخنران» خارج از شهرستان و یا استان دعوت می کنید ، ابتدا هزینه ی ایاب و ذهابش را پرداخت کرده و سپس ماشینی با راننده به فرودگاه فریستاده تا فرد مورد نظر را به شوش بیاورد و اگر روز قبل از برنامه آمده باشد هم در یکی از هتل های شهرستان های هم جوار برایش اتاق رزرو می کنید و خورد و خوارک و میوه اش را تا زمان برگشتش مهیا خواهید کرد و اگر طرف سیگاری باشد سیگارش را هم از نوع مرغوب خریداری کرده و در اختیارش می گذارید ، برای کاری هم که می خواهد به مدت یک یا نهایتاً دوساعت برایتان انجام دهد میلیونی پول می دهید و از آن گذاشته هدیه ای گرانبها همراه با یک لوح سپاس تقدیمش می کنید و قتی که رفت و نگاهی به فاکتورها می کنید تازه متوجه می شوید که چه هزینه ی کلانی را متحمل شده اید اما وقتی با « مجری ـ خبرنگار ـ عکاس ـ قاری قرآن ـ مداح و یا سخنران بومی » مقایسه می کنید در می یابید که اگر از نیروی داخلی استفاده می کردید هم ارزانتر و هم مفید تر برنامه از آب در می آمد . اما شما بچه های شهر خود را فراموش کرده و اصلا نمی بینید ، اکثر خبرنگاران شوش وسیله ی نقلیه ندارند و آن هایی هم که دارند یا موتورسیکلت است و یا می بایست هزینه ی بنزین را خود پرداخت کنند که همانند آن است که با پرداخت کرایه خود را به محل رسانده است ، حالا آن دسته از خبرنگاران نظیر من ـ فاطمه سواری ـ فائقه شیرک ـ مینا جمشیدی فر ـ داریوش پارسا و... که اصلا وسیله نداریم اگر لطفا سایر همکاران نظیر « جعفر دیناروند ـ سجاد عبیدی پور ، احمد معین و ... » شامل حالمان نشود می بایست با آژانس خود را برسانیم ـ درون شهر رفت و برگشت 6000هزار تومان ـ رفتن به کوی سلمان فارسی ـ ابوذر ـ دانیال و شهید دانش رفت و برگشت 8000هزار تومان و رفتن به منطقه ی صنعتی هف تپه ـ شهرک صنعتی و ... رقم (رفت و برگشت) از 20/000 هزار تومان بالاتر می رفتد ، وثقتی هم به خانه آمد می بایست با خرید « گیگ ـ هاست ـ پهنای باند ـ قالب ـ بسته ی اینترنتی و ... » شروع به تایپ خبری که با خودکار نوشته و یا فایل صوتی نماید و پس از آن حجم عکس ها را با استفاده از فتوشاپ پائین آورده و سپس اقدام به انتشار خبر نمایند . ولی آن مدیر و یا رئیس نه مزدی به آن می دهد و نه حتی حاضر است از وی تشکری خشک و خالای داشته باشد ، بارها شده است که یکی از خبرنگاران نزد مجری رفته و تقاضای تشکر از خبرنگاران را درخواست کرده است که این طور درخواستی به نظر من از طرف هر خبرنگاری جایز نیست و حتی اگر با درخواست خبرنگار تشکری هم گفته شود یه نوع منت گذاری به خبرنگاران است .
البته نباید همه ی مسئولان را در این ردیف آورد چون برخی از مسئولان وقتی که به خبرنگار یا عکاس خبرنگار نیاز دارند بعداز خیلی احترام گذاشتن و گرفتن آدرس برایش وسیله ی نقلیه می فرستند و اگر هم خبرنگار با آژانس برود هزینه ی آژانس را مدیر و یا رئیس دعوت کننده پرداخت می کنئد ، قبل از هر چیز یا خود به هنگام خیر مقدم و یا توسط مجزر ی از خبرنگاران تقدیر ویژه می کند و پایان کار حق الزحمه اش را شاید بالاتر از نرخ تعرفه (که تاکنون تنظیم نشده) پرداخت می کنند که جا دارد به نیکی از برخی از آنها نام ببرم « رشید هدایت خواه رئیس اداره ی ورزش و جوانان ـ سرهنگ حمیدرضا بهاروند فرماندهی نیروی انتظامی ـ سید مجید نوری زاده رئیس جمعیت هلال احمر ـ محمد میاحی رئیس اتاق اصناف ـ عبدالرضا لالوند رئیس کمیسیون فرهنگی ورزشی شورای اسلامی شهر ، مهندس زمانی شهردار ، مهندس سعید مهرپرور نایب رئیس شورای اسلامی شهر و ... » البته اگر برخی از اسامی داوطلب شورای اسلامی شهر شده ، هدف تبلیغ و تعریف و تمجید از آنها نبوده و نیست اما به دور از انصاف است که ناتمی از این مجموعه برده نشود . البته شاید سایر مدیران و روئسای ادارات تاکنون بر این عقیده بوده اند که خبرنگاران شاغل در نشریات خود هستند ، حقوق دریافت می کنند و در قبال آن حقوق ملزم به انتشار خبر هستند و باید توضیح داد که ممکن است که برخی از خبرنگاران در این راه دستمزدی را از نشریات خود دریافت کنند اما این دسته هم برای هر خبر که تشخیص داده شود تازه ، به روز و دسته اول است مبلغی را دریافت می کنند و یا این که اگر خبر انها در راستای اهداف نشریه نباشد نه دستمزدی دریافت می کند و نه خبرش منتشر می گردد و از آن گذشته از هیچ بیمه ای بهره مند نیستند . حال که این توضیحات را دادم امیدوارم مدیران و روئسا بیش از پیش با مظلومیت این قشر بیشتر آشنا شوند .
2 ـ سخنی با سخنرانان همایش ها و سمینارها :
وقتی خبرنگاری وارد محل برگزاری یک « همایش ، گردهمایی ـ سمینار ـ میزگرد و ... » می شود بدون دعوت یا بدون هماهنگی قبلی نبوده است ، در نتیجه شما که سخنران جلسه هستید اگر به خود اطمینان ندارید که در راستای سرفصلی که در اختیارتان گذاشته اند سخنرانی داشته باشید و یا کلا تخصص آن موضوع مورد نیاز را ندارید ، یا از اول قبول نکنید که سخنران جلسه باشید و یا این که یک روز قبل از مراسم به بانیان بگویید در صورتی سخنرانی خواهم کرد که نه عکسی گرفته شود و نه پوشش خبری صورت پذیرد که در این مواقع یا بانیان از شما دعوت به عنوان سخنران دعوت نمی کنند و یا به خبرنگار اطلاع نمی دهند ، البته راه سومی هم هست که اگر از حضور خبرنگار ترس و واهمه دارید که دستتان رو شود که در راستای همایش سخنرانی نمی کتنید ، سرفصل را عوض کرده و در مورد موضوعی سخنرانی کنند که تئوانش را داشته باشید .
3 ـ سخنی با خبرنگاران :
در این بخش هم می خواهم با شما درد دلی داشته باشم و بعضاً نقدی هم به آن دسته از همکاران داشته باشم که قانون مطبوعات را نادیده می گیرند . پس اول نیمه ی خالی لیوان را می گویم و بعد از آن به شرح وظایف اشاره می کنم که پایان خوشایند این گزارش باشد .
ـ برخی از دوستان فکر می کنند همین که در کلاس خبرنگاری حضوریافته و حتی با نمره ی بالا قبول شده اند کامل هستند و به آنها باید خبرنگار حرفه ای گفت ؛ به این دسته از افراد باید دوستانه بگویم که اصلا چنین چیزی نیست ، بلکه فاکتورهای یک خبرنگار حرفه ای و یا ایده آل این است که بتوانند خبری را تنظیم کنند که اصول خبر نویسی در آن رعایت شده و با دست خطی خوانا نوشته شده باشد و در پاراگراف بندی جکله بندی ، نقصی مشاهده نشود و سپس از اخلاق جهانی روزنامه نگاری جهانی دور نشود و « انصاف ـ سرعت ـ دقت و صحت » را در تنظیم خبر خود لحاظ کند ، وقتی که این مرحله را با موفقت پشت سر گذاشت از هر گونه احساسی برخورد کردن خود داری کند ، اگر قرار باشد شخص خبرنگار خود انتقاد پذیر نباشد چگونه می خواهد نقد سازنده ای به فلان مسئول داشته باشد ؟ پس تقویت انتقادپذیری را می بایست در خود تقویت دهد تا به عنوان یک خبرنگار آماتور به آن نگاه نکنند .
گام بعدی این است که تولید خبر را سر لوحه ی کار خود قرار دهد ، در شهرستان شوش عده ای محدود ، نظیر « خودم(عباس کرم الهی) ـ فاطمه سواری ـ فائقه شیرک ـ سجاد عبیدی پور ـ عارف شریفی ، جعفر دیناروند ، سیده مریم فدایی و ... » هر خبر ، گزارش و یا مقاله ای را که در معرض دید عموم قرار می دهند به صورت خالص تولیدی خودمان است ، غافل از این که برخی دیگر از همکاران حتی بدون اشاره به منبع خبر و یا تغییراتی در ماهیت خبر ، به نام نشریه ی خود منتشر می کنند و در واقع مثل آب خوردن سرقت ادبی می کنند و چون شهرستان شوش یک منطقه ی عشایری بوده و مردمش معروف به قانع ترین مردم کشور هستند ، نه اعتراض می شود و نه جوابیه ای منتشر می گردد ، آن دسته از دوستان هم به کپی برداری خود بیشتر از گذشته ادامه می دهند .
حتی توسط آنهایی که خبرنگار نیستند به مطالب گذشته ی این قشر رحم نمی کنند ، مثلا 12 بهمن 1395 در همین پایگاه خبری مصاحبه ای با عنوان « عمق محبت در دنیای ناشنوایان » توسط فائقه شیرک منتشر شد و امروز همان مصاحبه به صورت یه دلنوشته برای ما ارسال شد و چون از بهمن ماه95 تا کنون سه ماه می گذرد ، لذا نادانسته دلنوشته را منتشر کردیم که فائقه شیرک مصاحبه ی بهمن ماه سال 1395را از طریق دنیای مجازی ساعتی پیش ارسال کرده و در واقع به من یادآوری نمود وقتی که تیتر و مصاحبه را مطالعه نمودم دیدم که ماهرانه با حذف سئوالات و اندک تغییری در متن آن را با رنگ و لعاب جدیدی به نام خود منتشر نمود . البته ما نه قاضی هستیم که به صورت مستقیم نام متخلف را بازگو نماییم و نه پشتولانه ی ما به حدی قوی است که از چارچوب خود که قانون مطبوعات است پا را فراتر بگذارم .
اما بیایید و بیاییم از این به بعد اولا بدون دعوت جایی نرویم ، دوما وقتی که قصد رفتن داشتیم در صورتی که وسیله ی نقلیه نداریم حداقل از دعوت کننده بخواهیم که هزینه ی آژانس را پرداخت کند اگروسیله نمی فرستد و بعد وقتی هم که وارد شدیم اگر کوچکترین نامهربانی شد از حقانیت خود دفاع کرده و به مرجع دعوت کننده مراجعه کنیم تا از ما حمایت و پشتیبانی کند ، اما اگر دعوت کننده به جای حمایت از ما از فرد برخورد کننده حمایت کرد و چیزی نداشت .که به خبرنگار بگویید ابتدا نقد رسانه ای و سپس برای جلسات بعدی تا کتبا دعوت نامه ای ارسال نشده به چنین مکان هایی نرویم . و در مجموع یکی برای همه و همه برای یکی باشیم و بدانیم اگر با هم متحد نباشیم و زمانی که با یکی از خبرنگاران برخوردی شد آن را نادیده بگیریم قطعاً روز بعد نوبت به همان فردی است که کوتاه آمد و به یاد می آورد که دوستان را در روز تنگ تنها گذاشتم و حال که روز تند خودم است کسی از من پشتیبانی نمی کند.
در پایان از اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شوش که تنها حامی و پشتیبان خبرنگاران است انتظار می رود به جای سکوت از این نامهربانی ها که در جلسات به خبرنگاران می شود و یا این که در مقابله سرقت های ادبی که حاصل دسترنج چند خبرنگار تلاشگر است ، اگر قرار باشد سکوت اختیار کند ، دیگر خبرنگاران پشتیبانی نخواهند داشت و در نتیجه روز به روز جایگاه خود را از دست د اده و محو می شوند ، آن موقع اگر اخبار و رویدادهای شهرستان در تمام زمینه ها پوشش داده نشود ، شاید برخی از مسئولین که توجهی به این قشر ندارند به خود آیند و جایگاه خبرنگار را بشناسند .
