به قلم ـ استاد جعفر دیناروند
معیار و ترازوی سنجش پیشرفت کشورها در موضوعات مختلف، به عوامل متفاوتی وابسته است.این مهم به استان ها و شهرها نیز تبین می شود.اینکه میزان پیشرفت فرهنگی شهر تاریخی و مذهبی شوش در کد امین درجه قرار دارد؟ پرسشی علمی و منطقی است.
خواسته ای که از درون نخبگان و اهل علم برمی خیزد و لاجرم بر دل مخاطبین می نشیند.به راستی، پیشرفت فرهنگی شوش عزیز با وجود ارگان هایی مانند ادارات « فرهنگ و ارشاد اسلامی، تبلیغات اسلامی و دانشگاه های پیام نور و آزاد در کنار مسئولیت فرهنگ عمومی» ، در کدام وضعیت قرار دارد؟
بدون شک، یکی از این معیارها، «میزان نشر کتاب، فراوانی نویسندگان، مشارکت ارگان ها و مسئولین و در نهایت وجود انتشارات و چاپخانه» است.اگر این میزان ها را در یک پژوهش علمی دنبال کنیم، درجه ی پیشرفت در کفِ آن خواهد بود.اثرات این عدم توسعه ی فرهنگی را می توان در رفتارها و نیز میزان مهاجرت فرهنگ دوستان از شوش به شهرهایی مانند «کرج و تهران و نیز شهرهای مجاور» ، یافت.شاید در بدترین وضعیت که سکوت اهل علم است، دلبستگی جمعیتی از مردم شوش به شهر و دیار خود باشد.اوج این وابستگی، وجود مبارک آستان مقدس حضرت دانیال نبی(ع) است.
وضعیت نشر کتاب به خصوص در مورد تاریخ محلی، تاسف برانگیز است.شوش با داشتن نویسندگانی قابل و توانا، از عدم پشتیبانی، رنج می برد.به راستی، کمیسیون فرهنگی شورای شهر، این مهم را می داند؟آیا وجود انجمنی به نام نویسندگان و تشکیلاتی غیر وابسته که اعضای آن در حداقل شکل، مولف سه کتاب باشند، ضروری نیست؟
