تهیه و تنظیم ـ عباس کرم الهی
به همت کانون فرهنگی رضوی وابسته به امور مساجد اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان شوش ، مراسم سوگواری ایام فاطمیه در مسجد امام رضا(ع) روستای سادات سیدخشان وسید رحیمه از توابع بخش شاوور برگزار شد .
حجت الاسلام شیخ موسی ساعدی از حوزه ی علمیه ی شهرستان اهواز در این مراسم ضمن عرض تسلیت این ایام به به دیدگاه حضرت فاطمه ی زهرا(س) در مورد جایگاه و منزلت حضرت فاطمه (س) نزد حضرت امام علی(ع) اشاره کرد و در این راستا اظهار داشت : منزلت و جایگاه رفیع حضرت زهرا (س) در نزد حضرت امام علی(ع) نشانگر اوج شخصیّت زن در نگاه اوست. یک زن می تواند چنان بالا رود که مایه ی مباهات و افتخار امام(علیه السّلام)گردد. بیان عظمت مقام حضرت فاطمه (س) در نزد حضرت علی (ع) خود تحقیق مستقلّی می طلبد؛ لیکن فهرست وار، به ذکر پاره ای از موارد، می پردازم تا بیانگر اوج مقام و مرتبه ی زن در نگرش امام معصوم باشد.
وی افزود : شخصیّت بزرگی چون حضرت علی (ع) به همسری حضرت فاطمه (س) افتخار می کند و همسری با او را برای خود فضیلت و ملاک برتری بر دیگران و شایستگی پذیرش مسئولیّت های سنگینی چون رهبری جهان اسلام می داند و از طرفی حضرت فاطمه ی زهرا(س) تنها تسلی بخش حضرت امام علی(ع) بوده است .
ساعدی سپس به دفاع فاطمه(س) از امامت و امام علی(ع) اشاره کرد و تصریح نمود : هیچ کس مانند فاطمه زهرا(س) عمق و ژرفای امامت را نشناخت و هیچ فردی چون او در راه تبیین امامت و شناسایی آن و دفاع از امام خویش تلاش نکرد و مطالب صحیفه حضرت زهرا(س) جزء اسرار الهی بوده فقط در اختیار اهل بیت پیامبر(ص) قرار داشت. اما برخی اصحاب همچون جابربن عبداللّه انصاری با اجازه حضرت فاطمه(س) از برخی مطالب کلی و یا موردی آن تا حدودی اطلاع پیدا کرده بود.
وی سپس روضه ی پهلوی شکسته ی حضرت زهرا(س) را تشریح نمود و در این خصوص اظهار داشت : عموم اهل سنت تجمع در خانه حضرت زهرا(س) برای گرفتن بيعت از اميرالمومنين(ع) را قبول دارند زيرا چنان که گذشت با وجود نصوصی که در کتب خودشان است موضوع غير قابل انکار است زيرا واقعاٌ دم خروس بيرون است! اما يکی از مسائلی که اهل سنت بشدت با آن مخالفت می کنند و آن را ساخته و پرداخته دروغ پردازان شيعه می دانند حمله مهاجمين به حضرت زهرا(س) ، شکستن پهلويش و سقط فرزندش محسن می باشد و با آوردن دلايلی واهی نظير" مگر اميرالمومنينی(ع) با يداللهی خود درخيبر را از جا کند سکوت می کند تا عمر سيلی به رخسار همسرش بزند و بکند با او آنچه که گفته می شود". اما حقیقت را می بایست در منابع شیعه مطالعه کرد که در این منابع آمده است که « بعد از رحلت پیامبر (ص) خلفای اسلامی همواره از نقل احادیث پیامبر (ص) و ذکر سیره و شیوه زندگانی حضرت و صحابه وفادار او استقبال نکردند و در این میان کسانی که برخلاف وصیت نبوی حاکم شدند، از مخالفین عمده این نقلها بودند. چرا که از جایگاه پایین خود خصوصاً در دوره پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ باخبر بودند و از سوی دیگر از شأن بالای صحابه مقرب حضرت آگاهی داشتند. لذا نقل احادیث و سیره آنها را خطری برای خود تلقی می‌کردند. برخی حتی به همین مقدار بسنده نمی‌کردند، بلکه در کنار منع نقل احادیث و سیرة بزرگان نقل هایی آمیخته با دروغ به آنها نسبت می‌دادند و در وقایع تاریخی دخل و تصرف و تحریف می‌نمودند و در این میان اختلافات قبیلگی، دسته‌بندی‌های سیاسی و فرقه‌ای و جناح بازی‌ها خود از عوامل تحریف بود. چنانچه هشام بن عبدالملک برای اعمش که گرایش شیعی داشت نوشت: برای من فضایل عثمان و زشتی علی را بنویس، اعمش در پاسخ او نوشت: اگر تمام مناقب اهل زمین برای عثمان باشد زشتی‌های آن برای علی برای تو نفع و ضرری ندارد.
حجت الاسلام ساعدی هم چنین افزود : پس از آن که عده‌ای از صحابه مهاجر و انصار در سقیفه با ابوبکر بیعت نمودند، فردای آن روز نیز ابوبکر جهت گرفتن بیعت عمومی در مسجد پیامبر (ص) حاضر شد، در این میان امام علی (ع) و بنی‌هاشم و شماری از یارانش به دور از این کشمکش ها در منزل پیامبر (ص) در سوگ از دست رفتن حضرت محمد(ص) گردهم آمده بودند و درصدد تجهیز و کفن و دفن حضرت بودند. ابوبکر پس از بیعت عمومی کسی را جهت فراخواندن حضرت امام علی (ع) به مسجد و شرکت در بیعت عمومی فرستاد. البته در این میان اختلافاتی در زمان و تاریخ چنین امری وجود دارد. ابن قتیبه آورده است که: ابوبکر چون دوبار قنفذ را به خانه ی امام علی (ع) فرستاد و آن حضرت جواب منفی داد. ابوبکر عمر را به همراه چند نفر به طرف خانه حضرت فاطمه (س) فرستاد. بعضی عثمان، خالد بن ولید، مغیرة بن شعبه، ابوعبیده جراح و حتی خود ابوبکر را از همراهان عمر نام برده‌اند.(4) همچنین از قنفذ نیز در این جمع یاد شده است.
ابوبکر در زمان فرستادن عمر به او گفت: اگراطاعت نکردند (و از خانه جهت بیعت بیرون نیامدند) آنان را بکش . ابی‌الفداء درکتابش می نویسد: ابوبکر عمر بن خطاب را به سوی علی و همراهان او فرستاد آنها را از منزل حضرت فاطمه (س) بیرون آورد و به عمر گفت: اگر ابا کردند آنان را بکش. پس عمر با مقداری آتش به سوی آنان رفت تا خانه را به آتش بکشد . وقتی عمر به خانه حضرت فاطمه (س) رسید بانگ برآورد و اهل خانه را برای بیعت فراخواند و تهدید نمود که خانه را به آتش خواهد کشید. مردم گفتند که فاطمه درون خانه است. عمر گفت: باشد . حضرت فاطمه (س) که صدای عمر را شنید جلو آمدو به روایتی از پشت درب با عمر به گفتگو پرداخت و فرمود: آیا می‌خواهی خانه مرا به آتش بکشی؟ عمر گفت: آری . در اثر گفتگوهایی که بین حضرت فاطمه (س) و عمر رد و بدل شد و با ناله‌های آن حضرت مردم بسیاری ناظر به این حادثه متفرق شدند و عمر با عده‌ای باقی ماند . این قسمت واقعه را اکثر منابع سنی و شیعه نقل کرده‌اند .اختلاف گزارش ها پس از این صحنه شروع می‌شود. گروهی براین باورند: زبیر و علی ـ علیه السّلام ـ با شمشیر خارج شدند آنان را گرفتند و کشان کشان به مسجد بردند. بعضی نیز بر این عقیده هستند که با تهدید عمر ، همه ی همراهان امام علی (ع) از منزل بیرون آمدند و بیعت کردند به جز امام علی(ع) ، بلکه ابوبکر چون استدلالهای آن حضرت را شنید گفت: اگر بیعت نمی‌کنی ترا مجبور به آن نخواهم کرد. امّا این که عمر درب خانه را به آتش کشیده است در این مورد گزاره هایی از سنی و شیعه وجود دارد که مؤید حجوم و آتش زدن می‌باشند. در هر صورت بحث آتش زدن درب خانه ی حضرت فاطمه (س) و ضرب و شتم آن حضرت که منجر به سقط جنین شد، حادثه‌ای نیست که به راحتی بتوان از کنار آن گذشت و توقع داشت که به حدّ وفور در منابع شیعه و سنی به چشم بخورد. در پایان کلام را با گفتاری از ابوبکر و مسعودی ختم می‌کنیم: در منابع تاریخی اهل سنّت آمده است که ابوبکر در زمان احتضار گفت: بر چیزی از دنیا تأسف نمی‌خورم مگر بر سه کاری که انجام دادم و دوست داشتم که انجام ندهم..
در ادامه مهدی خسرایی یکی از مداحان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) با ذکر مصیبت و نوحه خوانی عزاداران را در غم شهادت مظلومانه ی حضرت فاطمه ی زهرا(س) فرو برد .
