به قلم استاد جعفر دیناروند مسئول سواد رسانه ای کانون بسیج رسانه سپاه ناحیه ی شوش دانیال(ع)
استفاده از سه واژه ی «آسیب ها»،«اجتماعی» و «شوش» و ارتباط آن ها با هم،نشان دهنده اندیشمندی در جهت اصلاح امور تلقی می شود.در این رابطه، اصلاح، هدف اصلی بیان مسئله است.نکته ای که نیازمند«حل» است.
اینکه باید حل شود نیز دارای معنا و مفهوم عمیقی است.چرا از واژه ی«رفع» استفاده نمی شود؟به دلیل نگرش علمی حاکم بر مسئله است.در واقع می توان گفت که آسیب های اجتماعی شوش نیاز به حل شدن دارند اما چگونه؟چه کسانی؟با کدامین اندیشه؟
نگرش کلی در این مسیر،وجودآسیب های اجتماعی در شهری باستانی،پنجمین شهر مذهبی ایران،تنها شهری که پیامبری الهی در آن آرمیده است و محلی که آغاز گر عملیات فتح المبین و شکست دشمن زبون ،تعجب برانگیز ترسیم می گردد.استفاده از سلاح جنگی و قتل پدر و پسری که هیچ گناهی مرتکب نشدند.افزایش معتادین در سطح شهر و استفاده از پارک ها برای رفع حاجت،مانور موتورسیکلت های انبوه که در سنین نوجوانی اند و بیکاری جوانان جویای کار، هر کدام و به نوبه خود،زیان های عمیقی بر پیکره شهر وارد می کنند.
ما وارد مباحث قهری نمی شویم اینکه نیروی انتظامی وظیفه خود را انجام می دهد و دادگاه ها احکام متناسب را صادر می کنند،شکی نیست اما اساس مسئله، وجود و گسترش زیان هایی است که ریشه ر‌وابط اجتماعی را نشانه گرفته اند.
آسیب های اجتماعی هرگز علت نیستند.آن ها معلول هایی هستند که خود را نشان می دهند.گرچه وجود آن ها مسئله ساز می گردد اما ریشه آن ها به ابعاد دیگری متصل است.
